aile evinden ayrılma vaktinin geldiği an

• dün akşam saatlerinde tuttuğum ev ile kalbimi sıkıştırmaya başlayan olay.
  geceden bu yana 1 gram uyku uyuyamadım.kalbim küt küt,içimde bir korku bir panik.çarpıntıdan maksimum bir kaç saat yaşayacakmışım gibi bir his..
  normal mi acaba ?
• tam 12 yıl önce 17. yaşımın son günleriydi. annem daha öncesinde bana ne zaman kızsa sinirlense "senin evden gittiğin gün arkandan tencere kaşık çalacağım" derdi. o gün sabah içimde buruk bir heyecan vardı çünkü hayallerime doğru yola çıkıp izmir'i terk edecektim. yataktan hızlı bir şekilde uyanıp hemen valizlerimi hazırladım sanki bir daha hiç dönmeyecekmiş gibi ne gördüysem aldım yanıma bütün dolabı boşalttım hiç bir şey bırakmamaya çalıştım. boş dolabıma baktığım o an artık o eve ait olmadığımı acı bir şekilde anladım, garip olan şuydu yıllarca yaşadığım evin artık bir ferdi değildim. o gün annem en sevdiğim yemekleri yaptı gideceğim diye, ağlamamak için kendini zor tuttuğunun farkındaydım. akşam olduğunda otobüs saati de yaklaşmıştı, babam otogara kadar bırakmak istedi ama kabul etmedim, kendimi artık kimsenin yardımına ihtiyacı olmayan ve kendi ayaklarının üzerinde durabilen bir birey olarak görüyordum. ayakkabılarımı giyerken anneme "tencere kaşık olayını unutma valide sultan" dedim ve çıktım. balkonun önünden geçerken annemin hüngür hüngür ağlayarak tencere kaşık çaldığı gözümün önünden gitmiyor. ağlamadım kendimi çok zor tuttum başımı öne eğip gülümseyerek siteden uzaklaştım. otobüs yolculuğunda hayaller kurarken telefonum çaldı arayan annemdi "bir çift çorabın kalmış oğlum ben bunları bugün koklayarak uyuyacağım oralarda da öyle dağınık olma herşeyini yanına aldığından emin ol" dedi, o yol bitene kadar kafamı otobüsün camına yaslayıp saatlerce ağladım. yollar, şehirler, insanlar değişti ben değişmedim. ben o gün büyüdüm henüz gençliğimi yaşayamadan çocukluktan yetişkinliğe hızlı bir geçiş yaptım.
• farkındalık ve sorumluluk sahibi olunduğu zaman kafanın rahat etmesi ve özgürlük isteğinin birleşimiyle ortaya çıkan durum.
  
  imkanı olan tek başına eve çıkıp hem kafa dinlesin hem de olumlu olumsuz hayat tecrübesi edinsin.