geceye bir şiir bırak

• “zeytin ağaçları, söğüt gölgesi,
  bende çıkar güneş aydınlığa,
  bir nisan yüzüğü, bir kapı sesi,
  seni hatırlatıyor her zaman bana,
  zeytin ağaçları, söğüt gölgesi”
• kalabalıkta bu yüzlerin belirişi
  ıslak siyah bir dalda taç yaprakları sanki.
  ezra pound
• kesik kesik geliyor sesin
  uzaklarda olmadığına emin misin?
  yollar kapalı, gözlerin açık
  aynada gördüğün gerçekten sen misin?
  
  martılar ve kediler
  son sığınaklarında yok edilmiş fareler
  bir dilim ekmek, biraz peynir
  karşılıklı oturup, yer misin?
  
  ellerin yüzünde yine
  üzülmen normal ancak yine de nafile
  gitmek çözüm değildir bilirsin de
  "kal" desem, sözünden dönecek misin?
  
  sorular sana değil aslında kendime
  geceler boyu eşlik eden resmine
  soğuk rüzgarlar yine de üşütmesin diye
  ellerini ellerime istesem, verir misin?
  
  ***
  
  şeklinde olanını bırakarak katıldığım eylem.
• yüzün diyorum bir bir bir bir,
  yüzün diyorum iyi bir gün başlıyor.
  çoktan durmuş gibi bir şeyler orda.
  saatler durmuş, sesler durmuş, savaşlar durmuş.
  ne geç kalma telaşı işçi duraklarında kadınların,
  ne bir köpek havlaması sokaklarda,
  ne de ölü bir çocuk sokulmuş fotoğraflara.
  uyanmayı beklemiş sanki bir dağ yüzyıl boyunca,
  boynunla saçların arasında.
  
  yüzün bu âlemmiş de sanki
  davud sana gelmiş, musa sana, isa sana.
  salmışsın kendini bir hamağa yatar gibi maviyede.
  gökyüzü sanki senden esinlenmiş,
  zebur senden, tevrat senden, incil senden.
  binlerce renge doğru koşmuş yüzün,
  bilinmez renklere, çizilmez renklere.
  
  yüzün adsız bir mevsimi kiralamış,
  ne zemheriler gibi soğuk,
  ne kavurgan yazlar gibi sıcak.
  bir bulut kaçmış da göğünden,
  sanki yüzüne konmuş.
  yüzün, koca bir dünyayı
  islatacak, ıslatacak, ıslatacak.
  
  insan ölmek için yaratıldı korkuya inanma,
  ateşe inanma, suya, havaya inanma,
  aşk bile ölüyor aşka inanma.
  bir ceket al üstüne,
  bir geyiği düşle, bir ağacı hatırla,
  insan düşmek için yaratıldı, kuşlara da inanma.
  sen sıkı sarıl kalbime dünya sandığın yer değil,
  sandığın yer değil en güzel yerin,
  en güzel yerinde değiliz biz bu şiirin.
  
  yüzün diyorum bir bir bir bir,
  yüzün diyorum huysuz bir yağmur başlıyor.
  olsun, ben böyle yağmurları da severim,
  böyle yağmurlarda büyür insan,
  fırıncılar en güzel ekmekleri çıkarır.
  acısız bir selam verir,
  silinmiş sloganlar içinden duvarlar,
  duyulur en güzel vapurun sesi,
  en güzel trene binilir,
  ve gidilir bir cehennemden bir cehenneme.
  ve adına yolculuk denilir.
  zaten insan bir yolculuk değil midir?
  
  durdur içinde büyüyen hüsran ordusunu,
  kışla bekçilerini, silah çatanları,
  silahşörleri durdur ve bekle.
  işgal edilmeli yüzün bir deniz kokusuyla,
  çocuklar uçurtma uçurmalı,
  taze çaylar demlenmeli kahvelerde,
  yüzüne taptaze bir sabah gibi bakmalıyım.
  
  yüzün diyorum kayboluyorum.
  bir kuş bir fili boğuyor sanki, kayboluyorum.
  yükünü boşaltıyor kızıl atlar, kayboluyorum.
  kim bulmuş ki zaten kendini kaybolduğu yerde.
  kim anlamış insanı.
  yüzün diyorum yüzünde memleket telaşı.
  
  binlerce yoldaşım öldürülmüş,
  binlerce çiçek büyüyor ama hâlâ
  pınar ağaçları, çınar gölgeleri büyüyor,
  büyüyor kar bakışlı bir kadın.
  susamış bir nehir yatağıyla gidiyorum ona,
  ve yüzün diyorum bir bir bir bir
  bir yüzün diyorum,
  yüzüne bir geçiş bulmalıyım.
  
  irmak eriş
• "ne cânımda istek var,
  ne gönlümde neşe."
• gönlüm böyle olsun istemez idi
  sevmeyi sevilmeyi bilmez idi
  cahildi kandı yalan dünyaya
  kucağında bebekle kalıverdi
  
  bir gül yüzlüyü sevdi deli yürek
  nasıl narin nasıl da ürkek
  koynuna kaçıverdi ansızın
  acılara sarılıp göğüs gererek
  
  ah aslan oğlan ne diyim sana
  güller sersem de taşlı yollarına
  şükredip sarılacaksın yarine
  yüreğini bırak şefkatli kollarına
• hayalsizce
  
  kır saçlı yaşlı garson hanımlar
  gece vakti kafelerde
  vazgeçmişler ondan
  ve ben aydınlık kaldırımlarda
  yürürken bakıyorum da içeri
  huzur evlerinin pencerelerinden,
  gelmemiş o vazgeçtikleri geri.
  banklarda oturan insanların
  oturuş ve bakışlarından anlıyorum
  onun gittiğini.
  
  araba süren insanlar görüyorum
  ve arabalarını sürüş şekillerinden
  okunuyor ne sevebildikleri
  ne de sevildikleri
  ne de sevişmeyi düşündükleri
  hepsini unutmuşlar
  eski bir film gibi.
  
  alışveriş merkezlerinde ve
  süpermarketlerde görüyorum
  reyonlarda yürüyen ve
  bir şeyler satın alan insanlar
  ve onların giysilerinin
  üzerlerine oturuşlarından ve
  yürüyüş şekillerinden
  ve suratlarından ve gözlerinden
  anlıyorum hiçbir şeyi
  umursamadıklarını
  ve hiçbir şeyin de umursamadığını
  onları.
  
  yüz kişi görüyorum günde
  vazgeçmiş
  bütünüyle.
  
  hipodroma gidersem eğer
  bir müsabakaya veya
  binler görüyorum
  hissetmeyen hiçbir şey
  ve hiçbir his uyandırmayan
  kimsede.
  
  her yerde görüyorum
  hiçbir şey arzu etmeyenleri
  yiyecekten, kalacak bir yerden ve
  giysinden başka; sadece buna
  odaklanmışlar,
  hayalsizce.
  
  anlamıyorum neden bu insanlar
  yok olmuyorlar
  anlamıyorum neden bu insanların
  dolmuyor vadeleri
  neden bulutlar
  almıyor canlarını
  ya da neden köpekler
  parçalamıyor onları
  ya da niçin çiçekler ve çocuklar
  öldürmüyor onları,
  anlamıyorum.
  
  herhalde zaten öldürülmüşler
  ama kabullenemiyorum
  bu kadar çok
  sayıda olmalarını.
  
  her gün,
  her gece,
  artıyor sayıları
  metrolarda ve
  binalarda ve
  parklarda
  
  kanları donmuyor
  sevmiyorlar
  ya da
  sevilmiyorlar diye
  
  çok fazla
  çok fazla sayıda
  benim türümden
  
  yaratıklar.
  
  (bkz: charles bukowski)
  (bkz: dreamlessly)
• --kar yağarken pencere--
  
  dilinin ucunda ne varsa insanın
  işte ben ona inandım.
  yavru bir kuşun daha ilk denemesinde
  tutunmaya çalışması gibi göğe
  ne bulduysam abandım
  ve uça uça
  karasular indi kanatlarıma
  
  oysa bütün insanlar eşittir direksiyon başında
  ama biri var ki şimdi yok aramızda
  huzur yazıp da bulamayan tanpınar
  inleyip duruyor narmanlı handa
  
  dünya tuhaf değil mi
  kızarmış ekmeğe tereyağ sürer gibi
  çocuklar yetiştiriyoruz ölmesi için.
  bir istek ki dövüp duruyor bizi
  oynaşıp duruyor bizi
  oynaşıp duruyoruz kapkaranlık sularda
  kirletmek için o bembeyaz gömleği
  
  dizlerinden vurulmuş bir adam ki o benim
  ne kadar benziyorum emekleyen çocuğa
  bir anda yıkılıyor cana yakın ne varsa
  yemeğin etini seçmek gibi mesela.
  
  dünyanın soluğudur kar yağarken pencere
  silinen bir vazoya tozun konması gibi
  ey dokunma duygusu
  sensin bu bahçenin sahibi.
  
  kar tutmuyor artık şehirleri nedense
  sesini teybe çekip sonra da beğenmeyen
  her kimse;
  ona benzetiyorum ben, bu tuhaf ilişkiyi.
  ki insan mütercimdir, kalbindeki o şeyi
  metal tadı olsa da ısırdığı her şeyde
  çevirip durur kendi dilince.
  
  ve kaybolunca kapının anahtarı
  duvarla kardeş olur güzelim kapı.
  
  i. tenekeci
• türküler dolusu
  
  kirazın derisinin altında kiraz,
  narın içinde nar,
  benim yüreğimde boylu boyunca
  memleketim var.
  canıma ciğerimedek işlemiş
  canıma ciğerime,
  sapına kadar.
  elma dalından uzağa düşmez,
  ne yana gitsem nafile.
  memleketin hali gözümden gitmez
  binbir yerimden bağlanmışım,
  bundan ötesine aklım ermez.
  
  yerliyim yerli olmasına
  ilmik ilmik, damar damar
  yerliyim.
  bir dilim trabzon peyniri,
  bir avuç tiftik,
  bir çimdik çavdar,
  bir tutam şile bezi gibi,
  dişimden tırnağıma kadar
  ressamım.
  yurdumun taşından toprağından
  sürüp gelir nakışlarım,
  
  taşıma toprağıma toz konduranın
  alnını karışlarım.
  şairim şair olmasına,
  canım kurban şiirin gerçeğine, hasına.
  içerisine insan kokusu sinmiş mısralara vurgunum,
  bıçak gibi kemiğe dayansın yeter,
  eğri büğrü, kör topal kabulüm.
  şairim,
  zifiri karanlıkta gelse şiirin hası,
  ayak seslerinden tanırım.
  ne zaman bir köy türküsü duysam,
  şairliğimden utanırım.
  şairim,
  şiirin gerçeğini köy türkülerimizde bulmuşum,
  türkülerle yunmuş yıkanmış dilim,
  onlarla ağlamış, onlarla gülmüşüm.
  
  hey hey, yine de hey hey,
  salınsın türküler bir uçtan bir uca,
  evelallah hepsinde varım,
  onlar kadar sahici,
  onlar kadar gerçek,
  insancasına, erkekçesine,
  bana bir bardak su dercesine,
  bir türkü söylemeden gidersem yanarım.
  
  ah bu türküler,
  türkülerimiz,
  ana südü gibi candan,
  ana südü gibi temiz.
  türkülerde tüter dağ dağ, yayla yayla
  köyümüz, köylümüz, memleketimiz.
  ah bu türküler, köy türküleri,
  dilimizin tuzu biberi,
  memleket ahvalini onlardan sor,
  kitaplarda değil, türkülerde ara yemen'i,
  öleni, kalanı, gidip gelmeyeni..
  ben türkülerden aldım haberi.
  ah bu türküler, köy türküleri,
  mis gibi insan kokar mis gibi toprak,
  hilesiz hurdasız, çırıl çıplak,
  dişisi dişi, erkeği erkek,
  kaşı kaş gözü göz yarası yara,
  bıçağı bıçak.
  ah bu türküler, köy türküleri,
  karanlık kuyularda açılmış çiçekler gibi,
  kiminin reyhasından geçilmez,
  kimi zehir kimi zemberek gibi.
  
  ah bu türküler, köy türküleri,
  olgun bir karpuz gibi yarılır içim,
  kan damlar ucundan, mürekkep değil.
  işte söz, işte ses, işte biçim:
  uzun kavak gıcım gıcım gıcılar
  iliklerine kadar işlemiş sızı,
  artık iflah olmaz bu kavak ağacı,
  bu türkünün yüreğinde sancı var.
  
  ah bu türküler, köy türküleri,
  ne düzeni belli, ne yazanı,
  altlarında imza yok ama
  içlerinde yürek var.
  cennet misali sevişen,
  cehennemler gibi dövüşen,
  bir çocuk gibi gülüp
  mağaralar gibi inleyen.
  nasıl unutur nasıl
  ömründe bir defa
  kâzım'ın türküsünü dinleyen.
  
  (bkz: bedri rahmi eyüboğlu)
• birkaç üzüm tanesiymiş hâtıram,
  birkaç kelâm fidesi.
  rüzgâr sert esiyormuş
  yüzümün sana bakan çizgilerinde.
  biraz miktarımmış beyaz ve mâsum,
  biraz gözlerim.
  gözlerimde tutukluymuş ıstırap.
  salıverdiğimde gözyaşlarımı
  özgürlüğe kavuşurmuş acılar
  
  nurullah genç